Wat waren we toch klein de wereld leek zo groot.

Spelen in de tuin, een kistje was jouw boot.

Met zijn allen op de schommel die knalde naar beneden.

Vader was dan boos, moeder ontevreden.

We waren nog zo jong en vol met kattenkwaad,

we moesten vroeg naar bed, nooit werd het eens laat.

En altijd was je bang, dat was je zo geleerd.

Respect voor beide ouders steeds heb je ze geëerd.

En zij langzaamaan jouw wereld gaan verlaten,

nu is het veel te laat, te laat om nog te praten.